Mijn eerste buitenduik : een herinnering aan de Oostzee.
Het stukje over mijn eerste buitenduik gaat niet zo beginnen :“ …op 21 april was het zover…”, want zover was ik helemaal niet!
Twee dagen voordat ik mijn eerste buitenduik samen met René B. zou maken, stuurde ik hem het volgende bericht: “Hoi René, ik heb voor zondag het volgende bedacht: Optie 1: ik ga niet; Optie 2: ik ga, maar alleen kijken. Het is gewoon te koud, vind ik. Ik hoor van jou, wat je hiervan vindt. Groetjes, Barbara “.
6 minuten later schreef René : “…Maar echt warmer wordt het niet in Nederland…Zeelandweek is al over 8 weken, het is wenselijk dat je voor die tijd 5 buitenduiken hebt gedaan om daar te kunnen genieten van het onderwaterleven”, aldus René.
Deze twee argumenten gaven mij de doorslag. Onder het (Duitse) motto : Man muss mal seinen Schweinehund überwinden” heb ik alsnog besloten om mee te gaan. Het was 21 april en we gingen naar het Bronsbergenmeer. De buitentemperatuur was 14 Graden, de verwachte watertemperatuur 10 Graden.
Tijdens een fijne autorit met René Ch. hoorde ik nog een aantal goede tips. Het weer was gunstig, af en toe scheen de zon en op de duikstek had Mirjam mij beloofd om een aantal foto’s te maken.
Direct onder water, kwam het zalige gevoel, wat ik uit mijn jeugd aan de Oostzee kende… een totaal andere wereld ging voor mij open, een wereld, waarvan ik nu opnieuw als 60 - plusser weer deel uit kon maken.
Mijn blijdschap en verwondering kwamen met volle kracht weer terug, net zoals 50 jaar geleden, toen ik snorkelend samen met mijn broer urenlang naar de zeebodem in de Baai van Gdańsk zat te staren. Toen waren het zeediertjes en barnstenen, waar we op zoek naar waren, nu zag ik kleine, net opgekomen waterplanten, de schoonheid van de voorzichtige zonnestralen, die dwars door het water begonnen te schijnen, kleine visjes en … een enorm grote snoek, die onbewogen tegenover ons onder een platform zat. Ik ervoer de stilte en de enorme dankbaarheid, dat ik dit alles mocht zien en voelen. Ik had het totaal niet koud en keek mijn ogen uit, begeleid door René die bijna de hele tijd mijn hand vasthield.
Na 35 minuten kwamen we uit het water. Volgens Mirjam was ik de gelukkigste duiker op de hele duikstek.
Dat het meer dan 20 minuten duurde voordat ik mijn pak uitgetrokken had (ik was natuurlijk vergeten de ritsen los te maken 😉) maakte niemand iets uit. José, en beide René’s stonden rustig bij de auto op mij te wachten. Wat geweldig deze begeleiding, dit begrip en geduld, die ik van de mensen van “Neptunus” krijg.
21 april 2024 zou ik met zekerheid nooit vergeten.
Barbara Bronakowska
(deze tekst is geschreven op 20 mei, de dag van mijn derde buitenduik !!!)